Να δημιουργείς για σένα, όχι για να γεμίζεις τα κενά των άλλων

Υπάρχει μια λεπτή, σχεδόν αθέατη γραμμή που χωρίζει τη δημιουργία από την επιβεβαίωση. Κι όμως, πόσες φορές τη διασχίζουμε χωρίς να το καταλάβουμε. Ξεκινάμε να γράψουμε, να ζωγραφίσουμε, να χτίσουμε, να μαγειρέψουμε, να ονειρευτούμε — και κάπου στη διαδρομή, ο σκοπός μετατοπίζεται. Από ανάγκη, γίνεται αναζήτηση αναγνώρισης. Από έκφραση, γίνεται ανταπόκριση.

Δημιουργούμε για να αρέσουμε. Για να γεμίσουμε τα κενά των άλλων. Να απαλύνουμε τις σιωπές τους, να τους γίνουμε χρήσιμοι, να μην απορριφθούμε. Κι όσο τους κοιτάζουμε, ξεχνάμε να δούμε εμάς. Τι θέλουμε πραγματικά να πούμε; Τι μας καίει; Ποια είναι η αλήθεια που ζητά να ειπωθεί — ακόμη κι αν δεν χειροκροτηθεί;

Η αληθινή δημιουργία δεν εξαρτάται από το βλέμμα του άλλου. Δεν επιδιώκει να γεμίσει τα κενά κανενός — εκτός από τα δικά σου. Δεν προσφέρεται για να γίνεις αρεστός, αλλά για να γίνεις ειλικρινής. Να σταθείς απέναντι στον εαυτό σου και να πεις: «Αυτό είμαι. Αυτά νιώθω. Έτσι βλέπω τον κόσμο».

Κανένα χειροκρότημα δεν έχει αξία αν δεν έχει προηγηθεί η εσωτερική σιγή. Αν δεν έχει υπάρξει εκείνη η στιγμή που έμεινες μόνος σου με αυτό που δημιούργησες και το αναγνώρισες ως κομμάτι σου, ακόμη κι αν δεν συγκινήσει κανέναν άλλον.

Η δημιουργία δεν είναι συναλλαγή. Είναι πράξη ελευθερίας. Είναι το αντίθετο της προσαρμογής. Και όταν γίνεται με κίνητρο τη σύνδεση με τον εαυτό σου — κι όχι την αποδοχή των άλλων — τότε αποκτά τη δύναμη να αγγίξει αληθινά. Γιατί τότε είναι αυθεντική. Κι η αυθεντικότητα έχει έναν ήχο που κανένα χειροκρότημα δεν μπορεί να καλύψει.

Γι’ αυτό δημιούργησε για σένα. Για να φωτίσεις το δικό σου σκοτάδι. Για να αγαπήσεις εκείνο που έχεις μέσα σου, όχι για να το προσφέρεις ως παρηγοριά σε ξένες μοναξιές. Όταν θεραπεύεσαι εσύ, ίσως κάποιος άλλος να βρει ένα κομμάτι του εαυτού του μέσα στο έργο σου. Όχι γιατί το έφτιαξες γι’ αυτόν — αλλά γιατί το έφτιαξες αληθινά για σένα.

Μαρία Στυλιανού

anazitiseis@gmail.com