Η αρχή και το τέλος μιας βδομάδας…

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Η αρχή και το τέλος μιας βδομάδας, που κρατάει εδώ και μισό αιώνα, με εμάς στο τιμόνι σταθερά να κρατάμε πορεία λήθης …

Πενήντα χρόνια, μας χωρίζουν από μια ευτυχισμένη ζωή που μόνοι μας τη ρημάξαμε με τα μυαλά που κουβαλούσαμε και που ακόμη μας ζώνουν σαν φίδια έτοιμα να επιτεθούν και πάλι…

Το κακό έγινε και εμείς ακόμη δε μάθαμε το μάθημα μας. Για σκεφθείτε, τι κάναμε από τον Ιούλιο του 1974 μέχρι σήμερα; Ανεχόμαστε να κρατάνε στα χέρια τους την “ύλη” για λύση,”δάσκαλοι” που δεν είναι εις θέση να τη διαβάσουν, να την κατανοήσουν και να την επιβάλουν στον εχθρό, γιατί προηγούνται τα κομματικά και προσωπικά τους συμφέροντα.

Μιλάμε συνεχώς για την Τουρκία, ότι θέλει κι’ όλο θέλει. Μα αφού βλέπει τις αδυναμίες μας γιατί να μη ζητά; Μήπως ακούσατε καμία φορά, Τούρκους πολιτικούς να διαφωνούν στην εξωτερική τους πολιτική και ιδιαίτερα για το Κυπριακό; Σε αντίθεση με εμάς που θα έπρεπε να μας “καίει” η λύση αλλά στον ορίζοντα βλέπω να μας έρχεται “δροσιά” από το φέσι στο κεφάλι… Τέτοια ξερά κεφάλια είμαστε. !!

Από τη δεκαετία του ΄50 η Τουρκία είχε τις ίδιες βλέψεις για την Κύπρο και προετοιμαζόταν αθόρυβα, αναμένοντας τη στιγμή που θα της δινόταν η ευκαιρία να επιτεθεί. Και εμείς σαν “καλοί” πατριώτες που ήμασταν όλοι μας, της σερβίραμε στο “πιάτο” την πιο εύκολη και δικαιολογημένη αρπαγή… Η φωτογραφία μιλά από μόνη της, όταν το 1953 Τουρκοκυπριακή αντιπροσωπεία μετέβη στην Άγκυρα όπου και επιδεικνύει σημαία με την Κύπρο Τουρκική.

Έχω κουραστεί πια να ακούω τα ίδια και ίδια για το ποιοι φταίνε και ποιοι είναι αθώες περιστερές. Ήμουνα έφηβη, γέρασα, σε λίγο θα πεθάνω και ελεύθερη Κύπρο δε θα δω. Τουλάχιστον ας μην αξιωθώ να τη δω Τουρκική.

Αφού δεν αξιωθήκαμε να σεβαστούμε τους προγόνους μας, τους ήρωες, τους αγνοούμενους, τις βιασθείσες κοπέλες, ας σεβαστούμε τουλάχιστον τους απογόνους μας …