Πίσω από τις Μάσκες των Δήθεν Φιλανθρώπων

Σε κάθε πόλη, σε κάθε κοινότητα, υπάρχουν πρόσωπα που μιλούν για την αγάπη, τη στήριξη, την προσφορά. Στήνουν φιλανθρωπικές δράσεις, οργανώνουν εκδηλώσεις, εμφανίζονται με πλατύ χαμόγελο σε φωτογραφίες δίπλα σε παιδιά, ηλικιωμένους, ευάλωτους. Και όμως, πολλές φορές, πίσω από τη βιτρίνα αυτής της "αγαθοεργίας", κρύβεται μια πικρή αλήθεια: η φιλανθρωπία τους είναι βιτρίνα για προσωπική προβολή, πολιτικό συμφέρον ή κοινωνική αποδοχή.

Πρόκειται για τους δήθεν φιλάνθρωπους. Εκείνους που επιλέγουν να φαίνονται, όχι να προσφέρουν. Εκείνους που φροντίζουν περισσότερο για το δελτίο τύπου παρά για την ουσία της βοήθειας. Εκείνους που θα φωτογραφηθούν να δίνουν τρόφιμα, αλλά δεν θα απαντήσουν ποτέ στο τηλέφωνο όταν χρειαστεί μια σιωπηλή, αληθινή πράξη αλληλεγγύης — χωρίς κοινό, χωρίς κάμερες.

Μήπως τους έχουμε δει όλοι; Ίσως τους χειροκροτήσαμε κάποτε. Ίσως τους καλέσαμε σε δράσεις με καλή πρόθεση. Και ίσως μάθαμε, με τον δύσκολο τρόπο, ότι δεν ήταν εκεί για να βοηθήσουν αλλά για να φανούν.

Η πραγματική φιλανθρωπία είναι σιωπηλή. Δεν χρειάζεται χειροκροτήματα, δεν στηρίζεται σε δημοσιεύσεις στα social media, δεν απαιτεί ανταλλάγματα. Προκύπτει από βαθιά ενσυναίσθηση και ουσιαστικό ενδιαφέρον. Είναι εκεί, όταν κλείνουν τα φώτα και τελειώνουν οι εκδηλώσεις. Είναι εκεί, χωρίς όρους και προσδοκίες.

Κι όμως, στη δημόσια σφαίρα, αυτό που συχνά κυριαρχεί είναι η επίδειξη. Η φιλανθρωπία έγινε εργαλείο αυτοπροβολής. Από πολιτικά πρόσωπα που "τρέχουν" εκδηλώσεις λίγο πριν τις εκλογές, μέχρι ιδιώτες που επιδιώκουν μια "καλή εικόνα" προς τα έξω — ακόμα κι αν δεν προσφέρουν ούτε το ελάχιστο στην ουσία.

Και το πιο θλιβερό; Οι άνθρωποι που πραγματικά χρειάζονται βοήθεια, πολλές φορές δεν τη λαμβάνουν, γιατί το "προφίλ" τους δεν είναι αρκετά "φωτογενές" για να προσελκύσει τους δήθεν φιλάνθρωπους. Η αληθινή ανάγκη δεν πουλάει. Η εικόνα πουλάει.

Σε μια κοινωνία που πονά, που παλεύει καθημερινά με την αβεβαιότητα, το ψέμα της επιφανειακής φιλανθρωπίας δεν είναι απλώς κενό — είναι προσβολή. Είναι προσβολή στους ανθρώπους που πραγματικά προσφέρουν. Είναι προσβολή σε εκείνους που έχουν ανάγκη.

Ίσως ήρθε η ώρα να πάψουμε να χειροκροτούμε τους θεατρινισμούς και να στηρίξουμε τους αφανείς ήρωες. Τους ανθρώπους που δρουν αθόρυβα. Που δεν ζητούν φώτα, αλλά φέρνουν φως. Που προσφέρουν χωρίς να περιμένουν.

Γιατί η αληθινή φιλανθρωπία δεν χρειάζεται σκηνή. Χρειάζεται καρδιά.

Μαρία Στυλιανού

anazitiseis@gmail.com