Σεραφίνο, ο ήρωας των φτωχών

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ο Σεραφίνο ήταν ήρωας κόμικ, δημιούργημα του Ιταλού σχεδιαστή Egidio Gherlizza το 1948. Ήταν ένας καλόκαρδος άστεγος αλητάκος, που αρχικά είχε την εμφάνιση ανθρωπόμορφου καγκουρώ, ενώ από το 1952 και μετά είχε την εμφάνιση σκύλου. Με αυτή την αλλαγή έγινε ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, και ειδικά εκείνων που περνούσαν τα ίδια με τον ήρωα, δηλαδή αυτών που αγωνίζονταν καθημερινά για να εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαγητό. Ήταν ένας άνεργος φτωχός και καλόκαρδος αλητάκος που ήταν πάντα πεινασμένος, αλλά όταν είχε, μοιραζόταν τα πάντα με τους άλλους. Επονομαζόταν και ως “ο ήρωας των φτωχών”.

Τα πρώτα τεύχη του περιοδικού Σεραφίνο κυκλοφόρησαν στην Ιταλία το 1952. Μέχρι τότε εμφανιζόταν σε εικονογραφημένες ιστορίες σε ιταλικά περιοδικά της εποχής. Η απήχησή του ήταν μεγάλη και δεν άργησε να γίνει εκδοτική επιτυχία. Το σχέδιο των ιστοριών δεν ήταν πολύπλοκο, με έντονα και ελκυστικά χρώματα, αλλά απλό με δύο ασπρόμαυρες και δύο έγχρωμες σελίδες, και το σενάριο ήταν εξίσου απλοϊκό. Παρ’ όλα αυτά, το κόμικ έγινε τρομερά δημοφιλές, ακριβώς γιατί οι περιπέτειες του Σεραφίνο βασίζονταν στην απλότητα και την αγνότητα του χαρακτήρα του.

Ο Σεραφίνο δεν ήταν υπερ-ήρωας με υπερφυσικές ικανότητες και υπερσύγχρονα όπλα. Όμως τα παιδιά ταυτίζονταν με εκείνον και τις αρετές του. Δεν ήταν όμορφος, έξυπνος και δυνατός, δεν πλακωνόταν στο ξύλο, ενώ ήταν τεμπέλης, ψευτάκος και πολύ άτυχος. Αυτό όμως που τον έκανε τόσο δημοφιλή ήταν η αυθεντικότητα που απέπνεε.

Ήταν εμπνευσμένος από τους χιλιάδες άστεγους εκείνης της εποχής στην Ιταλία και ζούσε ό,τι και αυτοί. Ήταν ντυμένος με ένα χιλιομπαλωμένο μαύρο παντελόνι με τιράντες, κόκκινο ζιβάγκο, παπούτσια με τρύπιες σόλες και ένα παλιό και φθαρμένο καπέλο. Γυρνούσε από μέρος σε μέρος με σκοπό απλά να ικανοποιήσει δυο βασικές ανάγκες. Τροφή και στέγη.

Ήταν εύθραυστος, πλακατζής και ηθικός, απένταρος, περιπλανώμενος στα άθλια σοκάκια της πόλης, μονίμως πεινασμένος (χαρακτηριστικό του κόμικ είναι το συννεφάκι πάνω από το κεφάλι του με το κοτόπουλο-όνειρο) και συνεχώς σε αναζήτηση τροφής. Όταν έβρισκε κάτι φαγώσιμο, το μοιραζόταν με τους άστεγους φίλους του, στήνοντας αυθόρμητα γλέντια κάτω από γέφυρες ή τα κουτιά και βαρέλια που χρησιμοποιούσαν σαν σπίτια. Το βασιλικό του γεύμα ήταν ένα φασόλι σε κουβά με βραστό νερό.

Αν και η τσέπη του ήταν μόνιμα τρυπημένη, η μεγάλη του καρδιά ήταν πάντα γεμάτη καλοσύνη και ανθρωπιά. Όσο πεινασμένος και να ήταν, μπορούσε να μοιραστεί το φαγητό του με όσους περνούσαν τις ίδιες ή μεγαλύτερες δυσκολίες από αυτόν, αλλά και να βοηθήσει όποιον συναντούσε στον δρόμο του και αντιμετώπιζε προβλήματα.

Αυτά του τα χαρακτηριστικά με τα οποία το κοινό μπορούσε να ταυτιστεί και να αγαπήσει, του χάρισαν την μεγάλη του εμπορική επιτυχία, ειδικά τις δεκαετίες του 60 και του 70.

Το κόμικ του Σεραφίνο γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία και στην Ελλάδα. Πρωτοκυκλοφόρησε το 1969 από τον εκδοτικό οίκο Καμπανά, χάρη στην οξυδέρκεια του εκδότη Ηλία Καμπανά, σε μεγάλο και αργότερα σε μικρό μέγεθος, με την κλασσική εκτύπωση σε απλό χαρτί, με δύο ασπρόμαυρες και δύο έγχρωμες σελίδες. Ανταγωνιζόταν επάξια το Μίκυ Μάους και ήταν δεύτερο σε κυκλοφορία, για πάνω από 22 χρόνια. Το τελευταίο τεύχος του κυκλοφόρησε το 1992.

Το τελευταίο τεύχος του στην Ιταλία εκδόθηκε το 1995 και πέθανε μαζί με τον δημιουργό του.