Τελικά, πότε σταματάς να απαντάς σε μηνύματα που σε αδειάζουν;

Υπάρχουν μηνύματα που τα στέλνεις με χαρά. Με αγάπη, με αγωνία, με ενδιαφέρον. Μηνύματα που κουβαλάνε την αίσθηση της παρουσίας σου, το "είμαι εδώ" σου.
Αλλά υπάρχουν και εκείνα τα άλλα... Εκείνα που στέλνεις για να μη σπάσει τελείως η επαφή. Που τα στέλνεις ξανά και ξανά, μήπως πάρεις μια απάντηση. Μήπως αποδείξεις στον εαυτό σου ότι δεν μιλάς μόνος σου.

Μονόπλευρη επικοινωνία. Σχέσεις που γέρνουν μονίμως προς τη δική σου πλευρά. Εσύ ρωτάς, εσύ νοιάζεσαι, εσύ κρατάς επαφή. Κι ο άλλος;
Ο άλλος απλώς υπάρχει. Ίσως απαντήσει όταν τον βολέψει. Ίσως κάνει ένα "seen" κι αυτό να πρέπει να το θεωρήσεις αρκετό. Ίσως απουσιάζει για εβδομάδες κι όταν ξαναγυρίσει, να συμπεριφέρεται σαν να μην έγινε τίποτα.

Και ξέρεις ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι; Ότι αυτή η ανισορροπία δεν ξεκίνησε έτσι. Στην αρχή απαντούσαν. Ήταν παρόντες. Σε έψαχναν. Σε ήθελαν. Κι εσύ, όταν το κενό ήρθε σιγά σιγά, έκανες υπομονή. Έδινες χώρο. Έψαχνες δικαιολογίες για λογαριασμό τους. "Ίσως περνάει κάτι". "Ίσως να πιέζεται". "Ίσως να φταίω εγώ".

Μα έρχεται εκείνη η στιγμή που η σιωπή δεν είναι πια παύση,
είναι στάση ζωής.

Και τότε πρέπει να ρωτήσεις τον εαυτό σου:

Πόσες φορές ακόμα θα απαντάς σε απουσίες; Πόσες φορές ακόμα θα κρατάς μια επαφή μόνος σου, για να μη χαθεί τελείως; Πότε, επιτέλους, θα σταματήσεις να φτιάχνεις σχέσεις με ανθρώπους που απλώς… δεν θέλουν να είναι εκεί;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Αλλά είναι λυτρωτική: Όταν αρχίσεις να απαντάς πρώτα στον εαυτό σου.

Μαρία Στυλιανού

anazitiseis@gmail.com