Χρόνια περίμενα να αλλάξει η ζωή μου. Τώρα ξέρω ότι εκείνη περίμενε να αλλάξω εγώ.

Υπάρχει μια περίεργη παγίδα που πέφτουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε: περιμένουμε. Περιμένουμε να έρθει κάτι απ’ έξω για να αλλάξει ό,τι μέσα μας δεν αντέχεται. Ένας άνθρωπος, μια ευκαιρία, μια τύχη, μια απόδραση. Καθόμαστε στην άκρη του δρόμου με τις αποσκευές της καρδιάς μας έτοιμες, περιμένοντας τη ζωή να μας πάρει μαζί της.

Μόνο που η ζωή… δεν κάνει στάσεις για να μας παραλάβει. Μας παρακολουθεί. Μας δοκιμάζει. Μας περιμένει.

Χρόνια περίμενα να γίνει κάτι. Να αλλάξει κάτι. Να μου δείξει η ζωή έναν άλλο δρόμο. Να φέρει φως, εύκολες απαντήσεις, μια καθαρή κατεύθυνση. Κι όσο περίμενα, τίποτα δεν ερχόταν. Μέχρι που άρχισα να κοιτάζω αλλού: μέσα μου.

Η ζωή μου άρχισε να αλλάζει τη στιγμή που άλλαξα εγώ. Όταν σταμάτησα να περιμένω και ξεκίνησα να επιλέγω. Όταν έπαψα να ελπίζω πως κάποιος άλλος θα σώσει τη μέρα, και έγινα εγώ ο άνθρωπος που χρειάζομαι. Όταν σταμάτησα να αποφεύγω τον εαυτό μου και τον κοίταξα κατάματα — με αγάπη, με ειλικρίνεια, με θάρρος.

Δεν είναι εύκολο. Η αλλαγή τρομάζει. Έχει κόστος. Αλλά κοστίζει περισσότερο να μένεις ακίνητος μέσα σε μια ζωή που δεν σε χωράει.

Η ζωή δεν αλλάζει για να σε ευχαριστήσει. Αλλάζει όταν εσύ αρχίζεις να ζεις διαφορετικά. Όταν παίρνεις αποφάσεις που σε τιμούν. Όταν βάζεις όρια. Όταν αφήνεις πίσω ό,τι σε μικραίνει. Όταν ζητάς βοήθεια. Όταν επιλέγεις ξανά και ξανά να σταθείς όρθιος, ακόμα κι όταν δεν ξέρεις πού πηγαίνεις.

Η ζωή σε περιμένει. Όχι να τη ζητήσεις. Να την πάρεις.

Μαρία Στυλιανού

anazitiseis@gmail.com