«Το Σήμα»

Μικροδιήγημα

Ο κόσμος είχε αλλάξει. Όχι με πόλεμο, ούτε με καταστροφή. Απλώς… με ένα σήμα. Ένα σήμα που έδινε ζωή σε κάθε συσκευή, κάθε οθόνη, κάθε σύνδεση. Χωρίς αυτό, τίποτα δεν λειτουργούσε. Και οι άνθρωποι, σαν υπνωτισμένοι, ζούσαν μέσα από τις οθόνες τους.

Ο Πέτρος ήταν 17. Δεν ήξερε πώς είναι να παίζεις μπάλα στην αλάνα. Δεν είχε μυρίσει χώμα μετά τη βροχή. Ήξερε μόνο pixels, likes και ειδοποιήσεις. Οι γονείς του, η Άννα και ο Μιχάλης, είχαν παραιτηθεί. «Αν είναι χαρούμενος, ας είναι στο δωμάτιο του», έλεγαν.

Μια μέρα, το σήμα χάθηκε. Παντού. Ξαφνικά. Οι οθόνες μαύρισαν. Τα κινητά σίγησαν. Ο κόσμος πάγωσε.

Ο Πέτρος βγήκε από το δωμάτιο. Κοίταξε τους γονείς του. Ήταν εκεί, αλλά δεν ήξερε πώς να τους μιλήσει. Δεν ήξερε τι να πει. Δεν ήξερε καν πώς να είναι άνθρωπος χωρίς το σήμα.

Στην πόλη, οι άνθρωποι άρχισαν να βγαίνουν έξω. Να κοιτάζονται στα μάτια. Να μιλούν. Να γελούν. Σαν να ξύπνησαν από λήθαργο. Μα ήταν αργά για κάποιους.

Ο Πέτρος, χωρίς το σήμα, ένιωσε κενός. Δεν ήξερε ποιος είναι. Δεν είχε φίλους, δεν είχε αναμνήσεις. Είχε μόνο ένα προφίλ. Και τώρα, ούτε αυτό.

Η Άννα και ο Μιχάλης προσπάθησαν. Του μίλησαν. Του έδειξαν φωτογραφίες από όταν ήταν μικρός. Του έμαθαν να φυτεύει, να μαγειρεύει, να ζει. Σιγά-σιγά, ο Πέτρος άρχισε να χαμογελά. Όχι με emojis. Με ψυχή.

Μήνες μετά, το σήμα επανήλθε. Οι οθόνες άναψαν. Ο κόσμος πανηγύρισε. Μα ο Πέτρος… δεν γύρισε πίσω. Είχε βρει κάτι πιο δυνατό από το σήμα. Την ανθρώπινη επαφή.

Μαρία Στυλιανού

anazitiseis@gmail.com