Για ποιο ταξίδι

Βραβευμένο Μικροδιήγημα της Χλόης Βερίτη: "Για Ποιο Ταξίδι..."

Αγαπημένε μου φίλε,

Μέρες τώρα σε περίμενα να πετάξουμε. Μέχρι χθες η αλυκή της πόλης μου έμοιαζε σαν μια ψημένη κρούστα από αλάτι.  Σήμερα όμως ξύπνησε η μαγεία που περίμενα και στη θέση της ασημένιας κρούστας εμφανίστηκε μια λίμνη που παιχνίδιζε με το φως. Σε περίμενα με λαχτάρα. Και ήρθες! Η ψηλόλιγνη φιγούρα σου εμφανίστηκε στον ορίζοντα και προσγειώθηκε απαλά στα γαλανά νερά. Βύθισες αργά τα λεπτεπίλεπτα ποδαράκια σου. Πόσο περίμενα αυτή τη στιγμή! Ήθελα να περπατήσω μέσα στη λίμνη, να σε αγκαλιάσω, να σου πω πόσο σ’ αγαπώ, πόσο πολύ χαίρομαι που ήρθες πάλι να μείνεις εδώ για να ξεχειμωνιάσεις. Ξέρω όμως πως δεν σου αρέσει να σε πλησιάζουν κι έτσι σε χαιρέτισα από μακριά. Κι εσύ όπως πάντα κατάλαβες. Σήκωσες ψηλά το ένα σου ροδαλό μεγάλο φτερό για να με χαιρετίσεις. Χαιρόσουν κι εσύ που με έβλεπες και φέτος.

Αγαπημένε μου ρόδινε φοινικόπτερε,

Έρχονται λένε ξένοι πολλοί από μέρη μακρινά, να σε θαυμάσουν που περπατάς έτσι καμαρωτά κι αιθέρια μες τα δικά μας τα νερά. Είσαι ένα θέαμα τόσο σπάνιο, τόσο εξωτικό, μου θυμίζεις την ομορφιά του κόσμου. Κάθε φορά που σε βλέπω σκιρτά η καρδιά μου, ξυπνά η ψυχή μου, βουρκώνω, προσεύχομαι για σένα, για μας, σ’ ευγνωμονώ που υπάρχεις! Θυμάμαι κι εγώ τα δικά μου φτερά κι αναθαρρώ. Ναι, μπορώ να δραπετεύσω μαζί σου, έστω για λίγο, να ξεχάσω τα δικά μου τα συντρίμμια. Μπορώ να ρουφήξω λίγο απ’ το δικό σου φως,  να κλέψω λίγο απ’ τα δικά σου χρώματα που γίνονται ένα με το ηλιοβασίλεμα. Κρατώ την ανάσα μου, βυθίζομαι εντός μου, μαγεμένη από τη στιγμή που μου χαρίζεις. Βουρκώνω σαν αντικρύζω το βάδισμά σου στο νερό, είσαι ένας επίγειος άγγελος με ρόδινες φτερούγες, είσαι η ίδια η ποίηση! Για μια στιγμή πετάξαμε μαζί, αισθάνθηκα κι εγώ ελεύθερη, ήταν όλα τόσο ήρεμα!

Κι ύστερα άκουσα τον πυροβολισμό!

Φίλε μου καρδιακέ, για ποιο ταξίδι ετοιμάζεσαι;

Έσβηνε πια ο ήλιος, κάποιος κυνηγός σε πλήγωσε, έτσι για πλάκα είπε, σωριάστηκες στο νερό, έγινε κατακόκκινο. Δεν τα κατάφεραν να σώσουν το μάτι σου, η ροζ φτερούγα σου με πολλαπλά κατάγματα, ο μόλυβδος σε δηλητηρίασε, είναι πολύ αργά για σένα, είπαν.

Απόμεινα να κοιτάζω το λιωμένο ηλιοβασίλεμα παγωμένη. Μια μελωδία απόκοσμη ταξίδεψε πάνω από τη λίμνη. Μου φάνηκε πως σε είδα να με χαιρετάς πάλι. «Αν δεν μπορώ να πετάξω πια μαζί σου, δεν έχει νόημα να ζω», ψιθυρίσαμε κι οι δυο.

Της άνοιξης οι ροζ μυγδαλιές δεν άνθισαν φέτος. 

Διάκριση στον Διαγωνισμό Διηγήματος του ΙΑΝΟΥ, 2025, "Με το βλέμμα σ΄ έναν στίχο" με όρο το διήγημα να είναι εμπνευσμένο από έναν στίχο ποιήματος.

Έμπνευση από την ποιητική συλλογή της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου

Εξωτικά Είδη, εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2022. 

Στίχος: 

"Φλαμίνγκο όπως ποίηση, ποιήματα, ποιητές, ποιήτριες"

Χλόη Βερίτη