Μεταμόρφωση

«Φύετε να γλυτώσετε!» μια φωνή έσχιζε στα δυο τον πηκτό, ζεστό αέρα του πρωινού εκείνου του Ιούλη, σαν αργόσυρτος, παρατεταμένος κλαυθμός. «Οι Τούρτζιοι έρκουνται που το βουνό!».

Προτού εγκαταλείψει το σπίτι που γεννήθηκε, κοντοστάθηκε για μια στιγμή στην αυλή του σπιτιού του. Για μια στιγμή φαντάστηκε τα δέντρα που κάθε μέρα τα φρόντιζε να την αποχαιρετούν για πάντα, την οροσειρά απέναντι απ΄ το σπίτι του στον Βορρά που σειόταν συθέμελα από τα εχθρικά πυρά να σκίζεται στα δυο και να χάνεται δια παντός από τα μάτια του. Ταυτόχρονα, ένιωσε τα μέλη του να βρίσκονται σε πρωτοφανή υπερδιέγερση: τα χέρια του έπαιζαν κρυφτό μαζί με τα πόδια του ίσαμε να προσδιοριστούν ξανά στον ευρύτερο χώρο που τον περιέβαλλε, καθώς το κεφάλι του είχε σταθεί δίβουλο και στο τέλος αναποφάσιστο στο κενό που χώριζε το πάνω με το κάτω μέρος του σώματος του.

«Βουράτε να φύετε!» ακούγεται ξανά η φωνή που έχει πια πολλαπλασιαστεί σε πολλές, αναρίθμητες φωνές γύρω του. Τα μάτια του όμως έκλεισαν απότομα, σαν να επιζητούσε περισσότερο χρόνο προκειμένου να διυλίσει ο ίδιος μέσα του τον έντονο και επιτακτικό τους ήχο. Σε λίγο όμως οι φωνές που ταλάντευαν αλύπητα το σώμα και την ψυχή του, έσβηναν άδοξα η μία μετά την άλλη…

«Μείνε δαμαί τζαι μεν πάεις πουθενά!» ακούστηκε ξαφνικά μια άλλη φωνή, που ο ήχος από τα δυνατά ντεσιμπέλ της είχε υπερκαλύψει και αφανίσει σε χρόνο μηδέν όλες τις άλλες! Ο αντίλαλος της κιόλας δεν έλεγε με τίποτα να σταματήσει μέσα του, κάνοντας το κάθε γράμμα της να μεγαλώνει και να θεριεύει μέσα του. Τα μέλη του σώματος του, επανακτούσαν σιγά-σιγά την παλιά τους θέση…

Για μια στιγμή μάλιστα ένιωσε τα πόδια του να μπήγονται βαθιά στη γη και να αποκτούν ρίζες που ήταν ανθρωπίνως αδύνατο για κάποιον να τις ξεριζώσει. Τα χέρια του μεταμορφώθηκαν σε τεράστια κλαδιά αειθαλούς κι αιωνόβιου δέντρου, το σώμα του ολόκληρο ήταν λες και μεταποιήθηκε σε υπαίθριο γεωφυσικό χάρτη της πατρίδας του!

«Βούρα να φύεις, ώσπου εν ώρα!» ακούστηκε ξανά η φωνή της λογικής και της σύνεσης μέσα του. «Φύε να φύεις, πριν σε σκοτώσουν!».

Τα μάτια του τη στιγμή εκείνη άνοιξαν, καθώς στρέφονταν κατευθείαν στο βάθος του ορίζοντα. «Ούλλα πιον για μένα εν ξεκάθαρα…» μονολόγησε, ενώ οι συμπατριώτες του στριμώχνονταν ολοένα στη νότια πλευρά του διχοτομημένου πλέον στα δύο νησιού του. « Αν δεν σταθούμεν με θάρρος στα πόθκια μας, εννά ππέσουμεν σίουρα ούλλοι μια μέραν στη θάλασσα τζαι θα πνιούμεν…».

«Εν πάω πούποτε, δαμαί εννά μείνω!» αναφώνησε στο τέλος ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια του. Ένιωσε το κορμί του να θεριεύει ξανά σαν τα γράμματα των δικών του λέξεων, που κάλυπταν απ΄ άκρη σ’ άκρη ολόκληρη την επικράτεια της χώρας του.

Κυριάκος Στυλιανού