Παραδόξως τα σκοτάδια έχουν πάντα το απότοκο φως

Πάντα το φως καραδοκεί

Πετροχελίδονο καρδιά μα παγωμένη κι 'ορφανή.

Πάντοτε να διψά για στοργή κι αγάπη.

Μια ανοιξιάτικη φωλιά να σε ζεστάνει

και ν 'απαλύνει της ορφάνιας τις πληγές .

Μα κι αν πληγιασμένη αγνή απόμενε η ψυχή

Καθαρή σαν ουρανός

κι ας μην τολμούσε τα λουλούδια της να δώσει

Μέχρι π 'αντάμωσες τον έρωτα

όπου σ 'ανέβασε στο φως των αστεριών,

Τα λόγια του ερωτικά

της ευτυχίας το νερό σε πότισαν

κι άρχισες να τραγουδάεις τον Μάη

Ρόδο μαγιάτικό μου εσύ ,

μόσχος γαρύφαλλό μου .

Κι αφέθηκες στην τόλμη του ήλιου εκεί!

Που η αγκαλιά του σε καλούσε

κι ο πόθος της αγάπης για λίγο σε παρέσυρε

την ζέστη του έρωτα να νιώσεις

Σε πήρε αγκαλιά σαν τον πίστεψες.

Μα το κατώφλι της φωλιάς σαν διάβηκες

τα μάτια ξεκαθάρισαν στην αληθεια

Της ασχήμιας πρόσωπο που να μολύνει την ψυχή σου .

Δεν 'ήτανε για σένα τούτη η πρόσκαιρη ηδονή

όπου θα σ έκανε να σκύβεις το κεφάλι στην ντροπή .

Κυνηγημένη η καρδιά σε τουτη την αλήθεια ,

πέτρα ξοπίσω έριξε και είπε “αντίο” βαζοντας τ τέλος στ' όνειρο

Μα κι αν ο κήπος σου καρδιά μαράθηκε,

ακόμα δεν ξεράθηκε

Γοργά καινούργιο φως ανέτειλε

κι ένας νιος ´ηλιος καθαρός έφερε την ελπίδα.

Την κανάκεψε, την πότισε με το αληθινό νερό,

Τ' αθάνατο που έδιωξε παντοτινά του πόνου το σκοτάδι .

Προσφέροντας και μη ζητώντας.

Που σ' εκανε να ευλογείς την δύναμή σου και πίστεψες.

Πίσω από κάθε σκοτάδι καραδοκεί τ' απότοκο το φως

Να φωτίσει άλλη μια φορα την ψυχή

Μαρούλα Πανάγου